Welkom op de blog over de Nepalstage waarin je het relaas leest van de studenten die dit jaar op stage zijn in Nepal. Ze zetten de projecten verder die sinds 2007 zijn gestart en waaraan jaar na jaar verder wordt gebouwd, of doen pionierswerk in de nieuwe scholen. De stageplaatsen zijn verspreid over een groot deel van het land, en na 3 maanden komen de studenten van de lange stage samen in Pokhara om hun ervaringen uit te wisselen. Sommige vertrekken daarna naar België om daar hun laatste stages te doen, anderen blijven nog en kijken uit naar hun volgende stageplaats in een andere school en gebied van het land. Ze zullen ook samenwerken met de groep van 10 studenten die een kort stagetraject volgen en op binnenkort van start gaan met hun stage. Sien en Janne van het postgraduaat brengen van hun stage ook verslag uit voor Vranckx, als “nomaden van Vranckx”. Je kan hun verhalen volgen op de Canvas-site van de VRT en op vranckx en de nomaden met vermelding “Janne en Sien in Nepal”. Ook Wouter Acke en Janne Mercier laten je met prachtige beelden en korte verslagen per stagebestemming door zijn ogen meekijken via https://nepal2018.weebly.com  en http://janneinnepal.weebly.com 

Groep van de stage van 4 maanden (lerarenopleiding kleuter- , lager-, secundair onderwijs, pedagogie van het jonge kind en postgraduaat intercultureel werken en coachen)

Groep van de stage van 6 weken (lerarenopleiding secundair onderwijs) tijdens verblijf in bergdorpje in Dithal (Kaski-district)

Terugkeer

De studenten komen stilaan terug thuis. Ze horen nu bij de meer dan 120 studenten die in de loop van de voorbije jaren een stage deden in Nepal. Misschien is het afscheid dat ze namen maar tijdelijk. Meer dan de helft van alle studenten keert na een aantal jaren terug. Ook dit jaar lieten al enkele alumni me weten dat ze een reis naar Nepal gepland hebben.

Op de terugvlucht heeft wie aan de rechterkant van het vliegtuig zit bij helder weer een prachtig zicht op de Himalaya. Een beeld dat samen met alle opgedane ervaringen  mee naar België reist, op weg naar andere avonturen.

6/5 Congres

We vertrekken met de bus naar de plaats waar het lerarencongres doorgaat. Het is een jaarlijkse samenwerking tussen SOS Villages en onze hogeschool, we bereiken er ongeveer 140 leerkrachten, jongeren en studenten mee. In de voormiddag is er een introductie en een lezing door Tibetaanse verantwoordelijke van SOS Villages. Dit jaar geeft hij de leerkrachten de boodschap mee om te blijven doorgaan met hun taak, ook al lijkt hun situatie uitzichtloos. Hij gebruikt vaak beeldspraak, en zegt o.a. dat een leven zonder uitdagingen, maar in 1 seizoen geleefd wordt, terwijl een leven met uitdagingen in alle seizoenen plaatsvindt.

Daarna ben ik aan de beurt, voor een workshop met een heel diverse groep leerkrachten en directies, Tibetanen en Nepalezen, leerkachten van kleuter tot hoger onderwijs. Het thema wordt samen met de verantwoordelijken van SOS villages gekozen. De presentaties en workshops worden door hen nadien ook in de scholen van andere kampen gebruikt.

De studenten geven ondertussen workshops geven aan een 80-tal Tibetaanse tieners van het internaat. Zij krijgen fotografie, creativiteit met Engels, lossen raadsels op in de escape-rooms die de studenten gemaakt hebben, of volgen een science lab.

De groep leerkrachten is actief en gaan elke uitdaging die in de lezing verwerkt is met groot enthousiasme aan. De sfeer zit goed, dat is toch altijd even afwachten, met zo’n diverse groep.

Na de lezing is het tijd voor de lekkerste maaltijd van het verblijf in Nepal: een buffet vol Tibetaanse lekkernijen, uitgestald in grote ketels, met telkens een kaartje erbij waarop de naam van de maaltijd staat.

In de namiddag gaven we allen 2 maal eenzelfde workshop rond een bepaald onderwerp, en betrekken daar telkens ook ICT-toepassingen bij. De leerkrachten volgen 1 opgelegde en een vrij te kiezen sessie. Hen een vrije keuze geven heeft heel wat onderhandelen gevergd met de directie, maar uiteindelijk kreeg ik het vertrouwen om dit uit te proberen, en het is gelukkig goed gegaan. Er is een (te) strakke leiding van de leerkrachten vind ik soms. Ze krijgen niet altijd het vertrouwen dat ze aankunnen. Tijdens de slotceremonie komen op voorhand aangestelde leerkrachten naar voor om  hun visie te geven op de lezing en de workshops. De boodschap die ze brengen is mooi. Ze vertellen dat het congres en de interactie met de ons hen de kracht en de goesting  geeft om nieuwe werkvormen en technieken uit te proberen tijdens hun lessen. Het zouden woorden uit beleefdheid kunnen zijn, maar uit sommige reacties van de voorbije jaren weten we dat vooral de masters, die lesgeven in het hoger secundair, zeker geen blad voor de mond nemen. Dit jaar was op alle vlakken een schot in de roos. Uiteindelijk krijgt iedereen een token of love, een certificaat van deelname en een groepsfoto en nog een versnapering. In tegenstelling tot de andere jaren liggen er als vieruurtje geen koekjes maar Tibetaanse “big Mac’s” op onze borden, en dat terwijl onze magen nog goed gevuld waren van de lunch.

4/5 Voetbal Tibet – Belgium, dans en optreden met Tibetaanse snaarinstrumenten door Wouter Acke en de muziekleraar

De hele week staat in het teken van de Tibetanen. Tussen de lessen en tijdens de vrije Labour day van 1 mei bereiden de studenten de workshops voor die ze op het congres zullen geven. Voordien wacht hen nog een andere uitdaging: de voetbalmach Tibet-België of SOS Villages – Belgium, zoals er in grote witte letters op het voetbalveld geschreven staat. Durim maakt indruk met de strategie die hij op papier heeft gezet en Dean heeft T-shirts ontworpen en laten maken voor iedereen, met de Tibetaanse vlag, het jaartal en elk een rugnummer. De ploeg maakt indruk op de Tibetanen, de sfeer op het hobbelige plein met de hele school als toeschouwers zit er goed in. Lieselot verdient eeuwige roem door haar keeperstalent. Na twee keer 15 minuten spelen in een zengende hitte, is de stand 1-1. De vriendschap en de verbroedering tussen de spelers nadien is mooi om zien.

Na de match begeleiden de Tibetaanse spelertjes de studenten naar de binnenkoer, waar alles klaar staat voor een optreden van Tibetaanse en Nepalese dansen, Tibetaanse zang en muziek, speeches in perfect Engels door enkele van de kinderen van de school en nadien een vurige dans door de hele school en onze studenten samen, op een choreografie die de studenten tijdens de week aan alle klassen hebben aangeleerd. Wouter Acke zorgt voor een extra verrassing. Samen met de leerkracht Tibetaanse muziek heeft hij een nummer voorbereid, dat hij speelt op een soort Tibetaanse gitaar. Hij heeft weinig tijd gehad om te oefenen, maar het klinkt prachtig. We geven hen een staande ovatie. Het is een onvergetelijke dag die ons een bijzondere kijk heeft gegeven in de Tibetaanse cultuur en hoe men die in het kamp blijft doorgeven van generatie op generatie.  en als we later door de jungle en over de hangbruggen terug naar huis stappen.

 

30/4 Nieuws uit Kagati

Bjorn en Tiffany in Kagati village (door Janne Mercier)

Kagati village oftwel het citroendorp vind je niet terug op de kaart, maar ligt een dik uur van Kathmandu verwijderd. De mensen leven er letterlijk in het stof en er is veel armoede. Door de precaire leefomstandigheden zijn kindhuwelijken en polygamie er niet vreemd. Het dorp is gelegen in de Kathmandu-vallei, alle bewoners spreken Newari, een Nepalees dialect. Op school wordt voornamelijk lesgegeven in het Nepalees omdat dit voor zo goed als alle leerlingen al de tweede taal is. Logischerwijs is Engels dan de derde taal. Deze wordt door bitter weinig leerlingen beheerst. Om dit even te staven met een voorbeeld is het al een prestatie als ze kunnen/durven zeggen: ‘My name is…’. De studenten die hier hun stage zullen doen moeten stevig in hun schoenen staan en zullen volledig ondergedompeld worden in de Nepalese cultuur. Ze zullen terugkeren met een dikke laag stof op alles wat ze bezitten een mondvol Nepalese woorden. Zeker als ze aan het tempo blijven leren, als toen ik, Janne, ze ‘achterliet’ in het stoffige Kagati.

Voor de stageplaats in Kagati werken we samen met HCI. Himalayan Climate Initiave is de Nepalese moederorganisatie die dochterbedrijven runt waarbij onder andere aan sociale inclusie en het milieu een belangrijke plaats innemen.  Een team van enthousiaste jonge mensen runt dit bedrijf en dat werkt aanstekelijk.  Na de meeting in het HCI-kantoor op dinsdag hadden we een realistisch beeld en een plan om naar Kagati te trekken. We zouden focussen op het opnieuw in gebruik nemen van het wetenschaplabo en de computerklas om het werk van Arjun Kohar verder te zetten. Hij is een leerkracht van Teach for Nepal die na drie maanden hard werk eind januari vertrok naar een andere plek. Of effectief lesgeven lukt valt af te wachten, maar het is sowieso de bedoeling om ‘teacher training’ te geven. Daarnaast zal Tiffany ook wiskundelessen geven en springen ze in wanneer een leerkracht niet komt opdagen in een klas. Dan leren ze spelenderwijs Engels aan of geven ze lesjes hygiëne. Het niveau op de school is bijzonder laag, dus de studenten zullen vaak hun verwachtingen moeten aanpassen.

Op woensdag om 9 uur was het zover. Na veel over en weer gebel met het vervoersbedrijf van Binod en Birat onze chauffeur, vertrokken we. De jeep helemaal volgeladen met bagage en gigantisch veel didactisch materiaal. Na een nogal hobbelige rit werden we hartelijk verwelkomd op school door de leerkrachten. Van ‘Nepali time’ konden we nauwelijks spreken want we zaten onmiddellijk rond de tafel om alle plannen te bespreken. Shraddha, de verantwoordelijke van HCI in het dorp, legde de plannen uit en leerkrachten brachten bedenkingen in. We benadrukten sterk dat co-teaching met de Nepalese vakleerkracht een must was door de grote taalbarrière. Ze mochten Bjorn en Tiffany ook niet van de eerste minuut voor de klas laten staan, maar moesten ze de kans geven om te observeren zodat ze zich een beeld zouden kunnen vormen van het Nepalese onderwijs.

Na een nacht op een hard bed was het tijd om te observeren. Aangezien het dan officieel de eerste schooldag was en de leerkrachten nog geen lessen gaven omdat het weekrooster nog niet af was, werd er speciaal voor ons een les wiskunde gegeven. Op die manier konden we observeren. Het grappige hieraan was dat de les zeker een uur en twintig minuten duurde en een normaal lesuur in Nepal veertig minuutjes. Van hun best doen gesproken! We testten de zes pc’s uit, die helaas niet allemaal werkten en maakten een inventaris van het wetenschapslabo. Het had lang genoeg geduurd moeten de leerkrachten gedacht hebben, want aangezien de ICT-leerkracht er niet was, werd er gevraagd aan Bjorn of hij een lesje ICT wilde geven. Even in paniek, want deze les ging niet door in de computerklas, maar in een klas waar alleen een whiteboard voorhanden was. Toch ging Bjorn er volledig voor en gaf hij in een introductie over de hardware van de computer (inclusief prachtige tekeningen). De studenten wisten bijzonder véél over het onderwerp, dat belooft! Improvisatie is een belangrijke vaardigheid in Nepal, maar Bjorn en Tiffany lieten zich niet kennen. Hierna speelden we Engelse taalspelletjes en de klas bleef relatief braaf zitten en speelde enthousiast mee. Van een goed begin gesproken!

PS: Dit alles gebeurde met een stuk of vijftig nieuwsgierige gezichten die steeds aan de ramen stonden te kijken.

 

 

(foto’s: Janne en Tiffany)

29/4 Lesgeven bij de Tibetanen

Sommige van de studenten die bij de Tibetanen lesgeven, zijn nog wat zoekende. Er zijn er die snel aansluiting vinden bij de leerkrachten en de kinderen, anderen lijken tegen een muur aan te botsen. Dat gebeurt vooral met de studenten die bedeesd zijn of weinig initiatief nemen om te communiceren of om actief dingen uit te proberen, De Tibetanen verwachten energieke leerkrachten die van aanpakken weten. Wie gewoon ondergaat of afwacht krijgt weinig respons. Dat is ook zo met de getuigenissen van de kampbewoners en de oudere leerkrachten over hun vlucht en over de problemen waartegen ze als langdurige vluchtelingen aankijken. Ze vertellen hier open en boeiend over, maar enkel aan wie er met hen over in gesprek gaat.

Febe levert prachtig werk in de art-klas. Ze heeft op een zachte manier haar voorstel doorgeduwd om de kinderen niet zomaar technisch te leren tekenen, maar zet hen creatief aan het werk. Het resultaat mag er zijn, en ook de aanvankelijk wat weigerachtige leerkracht is enthousiast.

Wouter Acke werkt samen met de nieuwe leerkracht wetenschappen. Ze pikt enthousiast nieuwe werkvormen en methodieken op. Een groot verschil met de ervaren leerkracht.

Sanderijn, Sofie en Lieselotte geven deels buiten en deels in de klas LO en health care.

Wouter Papegnies is terug van een verblijf in een gastgezin en een aantal dagen lesgeven in de Yanakalyan school, aan het einde van het meer, op een uur rijden met de bus of de fiets. Het werd een nare ervaring, die aansluit bij de getuigenissen van de studenten die er vorig jaar stage liepen. De school krijgt veel (betalende) vrijwilligers over de vloer, en overtuigt voorbijkomende toeristen om arme getalenteerde kinderen te sponsoren. De focus lijkt in deze school de laatste jaren helemaal verlegd van een samenwerking op didactisch vlak naar een samenwerking op  financieel vlak. Opnieuw bleek ook dat er leerkrachten onbetaald met verlof gestuurd waren omdat vrijwilligers/stagiairs hun klas konden overnemen. In gesprekken werd beterschap beloofd, maar uit de ervaringen van Wouter P, blijkt dat alles bij het oude gebleven. We zullen dan ook voorlopig niet meer met deze school kunnen samenwerken.

Hopelijk helpen deze verhalen onze studenten om inzicht krijgen in de manier waarop goedbedoelde hulpverlening soms het doel helemaal voorbijschiet.

27/4 Bezoek aan de school van de ambassadeur

Voor Arno is het vandaag een spannende dag. Na meer dan een maand ziet hij zijn gastfamilie en de leerkrachten en leerlingen van school waar hij 2 maanden les heeft gegeven terug. Twee studenten, Sanderijn en Dean, vergezellen ons. Het doel van ons bezoek is ook om de voorbij stage, een pilootproject, te bespreken, en het vervolg in de volgende jaren al voor te bereiden. De tocht met de jeep verloopt vlot in de heenreis vlot, we zijn vroeg vertrokken en er is nog weinig verkeer op de baan. De eerste halte is bij het gastgezin. De warmte waarmee Arno en zijn gastpapa elkaar omhelzen, en samen op het bankje gaan zitten waar ze samen lange gespreken voerden, is ontroerend. “Familie voor het leven,” hoor ik hen beide zeggen.

We eten Dal baath met onze handen. Voor Sanderijn, die al enkele maanden les heeft gegeven in de Terai, is dat heel gewoon, voor Dean die hier pas 14 dagen is voor en korte stage, is het de eerste keer. Nadat we een kijken hebben genomen in de kamer waar de studenten in dit gastgezin verblijven, vertrekken dan met de jeep naar de school.

In de maanden dat Arno en ook Pauline en Nina van lager onderwijs (die ondertussen al opnieuw in België aan het lesgeven zijn) hier aan de slag waren, stapten ze elke dag de steile berg op, een tocht van een dik half uur.

In de school wachten de kinderen, in de hitte van het middaguur in een erehaag op ons. We worden verwelkomd met bloemenkransen, een tika en sjaal als token of love. Het gevoel blijft dubbel, het is een culturele uiting van hun blijheid en respect voor gasten, wij voelen ons eerder verlegen bij de eer, veel te veel voor de geringe bijdrage die we leveren.

De hele school staat dicht bijeen gepakt te luisteren naar de speech van de schooldirecteur. Daarna komen een paar kinderen aan het woord. Zij hebben hun speech uit het hoofd geleerd. Ze starten wat aarzelend, maar eenmaal ze op dreef zijn in vlot Engels vertellen over hun ervaringen met de studenten. En dan is het onze beurt om een woordje te zeggen. We worden ook rondgeleid in het nieuwe schoolgebouw, dat pas af is en gebouwd werd met geld van de overheid en van een Duitse ngo. De school leed veel schade door de aardbeving. We zien de ruime, in lichte kleuren geschilderde klassen, voorzien van water en elektriciteit. Er komt een aparte wetenschapsklas, een bibliotheek en een ict-klas, voorlopig met 1 laptop en 1 PC.

In de vergadering die we nadien met de leerkrachten en de directie hebben, worden er plannen gemaakt voor volgend jaar. Er zijn veel wensen en dromen, hopelijk hebben we opnieuw sterke kandidaten om hier stage te lopen.

Dean en Arno blijven 1 nacht slapen in het gastgezin, ik keer met Sanderijn terug naar Pokhara, morgen wacht een ander schoolbezoek. In de terugweg komen we terecht in een stofwolk, het zicht is zo goed als nul. En toch steekt onze jeep een traag rijdende vrachtwagen voorbij. Chauffeurs hebben hier een derde oog, waarmee ze tegenliggers zien, auto’s, brommers, bomvolle bussen, fietsers die kriskras door elkaar rijden. Voor ons blijft het altijd even opgelucht ademhalen als we veilig terug op onze bestemming zijn.

25/4 Nieuws van Peak Everest in Dhital

De directeur van de Peak Everest school in Dhital liet vandaag per mail weten dat de kinderen en de leerkrachten hun nieuwe klasjes al helemaal gewoon zijn, en ook de ouders allemaal al eens zijn komen kijken. Hij stuurde enkele foto’s mee.

25/4 Herdenking aardbeving

Het is vandaag 3 jaar geleden dat de aarde beefde. Er zijn hier in Pokhara geen officiële herdenkingen of stiltemomenten meer, zoals vorig jaar wel nog het geval was. Wie het niet meemaakte en hier nu als toerist rondloopt, denkt er vermoedelijk ook niet aan. Maar Suhana, de elfjarige dochter van Khem, vertelt me dat iedereen op haar school de klok in de gaten hield en om klokslag 12 u, op het uur van de aardbeving, klaar zat om naar buiten te stormen. De kinderen zijn nog altijd bang dat de beving terugkomt. De ouders troosten hen met de boodschap dat het nog minstens 50 jaar duurt voor de volgende eraan komt. In de schriftjes van de kinderen staat achteraan een stappenplan over hoe ze moeten reageren bij een aardbeving. De kranten berichten over de stand van zaken en de niet zo evidente heropbouw.

23/4 – 24/4 Aan de slag in 6 verschillende projecten

De groep heeft na een gezellige avond afscheid genomen van degene die de dag nadien met bussen, jeeps en meestal ook een stuk te voet, naar hun stagescholen vertrokken zijn. Wie bij de Tibetanen lesgeeft blijft in Pokhara en heeft daar een echte vuurdoop achter de rug. Zoals verwacht is er niet veel sprake geweest van rustig inlopen met een aantal observatielessen. De studenten zijn meteen al voor de klas gezet, meestal samen met de leerkracht, in enkele gevallen alleen, omdat er nog enkele leerkrachten door ziekte of om een andere reden afwezig waren. Tijdens de weekends en hun vrije dagen gaan ze aan de slag in andere projecten: Wouter Acke trekt dan naar Dithal om er met de leraar wetenschappen te werken rond vakdidactiek,  Wouter Papegnies zet huistaakbegeleiding op poten in de Yanakalyanschool in Nuwakot, Arno, Sanderijn en Dean vergezellen mij bij een evaluatiebezoek aan de nieuwe school in Mirlung in Ghurkadistrict, en Durim gaan naar Takam, met extra materiaal voor de lessen die daar bezig zijn. Sien en Janne zijn elk meegereisd met een groepje studenten (Takam en Kagati) en zodra zij terug zijn, gaan ze aan de slag in Dithal en bij de Tibetanen. Wie geen extra project opneemt, werkt langer door bij de Tibetanen en bereidt ook al het congres voor.

Sofie krijgt een rondleiding in de school en het gastgezin van de Macchapuchre school in Burgunkhola, waar ze 3 dagen per week Franse les zal geven, op een uur rijden van Pokhara.. Ze verblijft er bij een gastgezin en schuift mee aan tafel met de leerkrachten op school. We krijgen ook het knappe resultaat te zien van het werk dat de 4 studenten van kleuter- en lager onderwijs hier realiseerden tijdens hun stage in de voorbije maanden.

22/4 Opening schooljaar Tibetaans vluchtelingenkamp

Het schooljaar in de Herman Gmeiner school in het Tashiling Refugee camp start met een plechtige opening. Vooraf krijgen de studenten een rondleiding in het kamp, waar ze, aan de hand van een fototentoonstelling opgesteld in een zaal naast de tapijtweverij, inzicht krijgen in het verhaal achter het ontstaan van deze nederzetting van vluchtelingen, en de evolutie door de jaren heen.

Alle kinderen zitten lang vooraf al in nieuwe of iets minder nieuwe schooluniformen klaar om te luisteren naar de lange speechen van de directeur, de aanwezige geestelijke leider, de oudervereniging en een strenge leerkracht die voor de ouders en de kinderen minutenlang het schoolreglement voorleest.

In elke speech worden we vermeld als eregenodigden, naast de notabelen van het kamp. Veel te veel eer voor de kleine bijdrage die we hier jaarlijks leveren.

De kinderen zitten aanvankelijk stil, maar na verloop vliegen de keitjes waarop ze zitten in het rond, trekt hier en daar een jongen aan de vlechten van een klasgenootje, en luisteren de kinderen meer naar elkaars verhalen dan naar wat door de geluidsinstallatie galmt.

Sommige kinderen komen na 14 dagen terug uit de bergen, bij Jomson, Kagati of Muktinath in het Mustanggebied. Het is een prachtige maar ruwe streek, met huizen, een bevolking en een cultuur die heel dicht aanleunt bij Tibet. Er is daar ook een vluchtelingenkamp met een schooltje voor kleuters en voor kinderen van de eerste graden van het lager. Daarna moeten de Tibetaanse kinderen die er wonen naar de stad Pokhara of naar een andere kamp verhuizen, waar ze school lopen en op internaat verblijven. Vaak kunnen ze geen Nepalees als ze aankomen in de “grote school” en al helemaal geen Engels. Daarom zijn er zo’n grote verschillen in basiskennis tussen de kinderen in de klassen van het kamp, en zie je hier en daar veel oudere kinderen tussen een groep  jongere klasgenoten zitten.

Ik ging in de voorbije week al een paar keer op bezoek bij Kunden, de schooldirecteur.  Hij ontving me even warm en hartelijk als altijd, maar het viel me op dat hij een beetje van zijn levenslust kwijt is. Hij maakt zich zorgen over de toekomst van de Tibetanen in Nepal. De grens van Tibet is door de nieuwe overheersers in de voorbije jaren hermetisch gesloten. Bijna geen enkele Tibetaan slaagt er nog in te vluchten. Dat betekent dat de toestroom in de kampen in Nepal en India stopt. Ze beginnen dat ook te voelen aan het aantal bewoners van de kampen, dat jaar na jaar daalt. Alle Tibetanen die na 1986 nog kunnen vluchten zijn, krijgen bovendien in Nepal geen verblijfsvergunning, waardoor ze geen werk vinden of bezittingen mogen hebben. De jeugd gaat hier op verschillende manieren mee om. Ofwel trouwen ze met een Nepalese jongen of meisje, en eenmaal er kinderen zijn worden ze Nepalees staatsburger. Ofwel blijven ze in het kamp, en willen ze niet trouwen en al helemaal geen kinderen krijgen, omdat ze hen toch geen toekomst kunnen geven. De jongste generatie Tibetanen dunt daardoor zo sterk uit, dat 60% van de kinderen in de school van het kamp van Nepalese origine zijn. Kunden heeft het in de speech die hij tijdens de opening geeft dan ook over de diversiteit in zijn school. Voor de studenten is dit een heel bijzondere manier om kennis te maken met vluchtelingen van de 3de generatie, de gevolgen en de verdere evolutie van het leven in vluchtelingenkampen.
Kunden ziet zijn volk, zijn cultuur verloren gaan, en vreest dat de goede verstandhouding tussen Nepal en China hen van de kaart gaat vegen.

Zie ook op https://ksr-video.imgix.net/projects/36747/video-40371-h264_high.mp4

China is hier in Nepal inderdaad alom tegenwoordig, in het straatbeeld en in de pers. Ze zijn plannen aan het uitwerken voor het aanleggen van een spoorweg (!), en de geasfalteerde verbindingsweg tussen China en Kathmandu waar ze 2 jaar geleden aan begonnen zijn, vordert goed (https://www.ndtv.com/world-news/china-opens-highway-to-nepal-via-tibet-ready-for-military-use-if-needed-1751776).

(Bron: ndtv.com)

India krijgt het ervan op zijn heupen, de Chinezen graaien ook in hun voortuin nu, vinden zij. Daarom komt de Indische eerste minister Modi, die tot voor kort Nepal links liet liggen en Nepal met hoge prijzen voor ingevoerde brandstoffen in een wurggreep hield, nu al voor de 3de keer op bezoek. Hij wil de plooien gladstrijken en misschien ook wel de invloed van China wat op afstand houden.

(bron:

20/4 Lezing in Nepal House over cultuur en schoolsysteem in Nepal door Basanta

Overmorgen start het nieuwe schooljaar en in de aanloop daarnaar is er nog voor 1 keer een activiteit gepland met de volledige groep, voor ze in kleinere groepjes naar de verschillende stageplaatsen trekken, sommigen dichtbij anderen tot op een dagreis van Pokhara. Eerst brengen we al het didactisch materiaal samen dat is meegekomen van België. Iedereen heeft hiervoor plaats en gewicht in de eigen bagage opgespaard, soms tot meer dan de helft van het toegelaten aantal kg. Wat wel en niet van nut kan zijn is vooraf in België gescreend.

Afhankelijk van de noden van de stagescholen, wordt alles nu gegroepeerd en klaargemaakt om mee te nemen. De studenten zijn ondertussen ook goed doordrongen van het idee dat ze het materiaal in geen geval zomaar afgeven in de scholen. Ze werken er eerst, samen met de leerkrachten en de kinderen mee, en pas als ze ondervinden dat het lukt en aanslaat, worden afspraken gemaakt om het in de scholen achter te laten. We willen niet dat het materiaal eindigt op de plaats waar zo vaak westerse hulpgoederen terecht komen: in een metalen kast achter slot en grendel.

Wat later gaan we naar Nepal house, de stageplaats waar kinderen met een trauma speltherapie krijgen en samen met hun ouders of familie voorbereid worden om opnieuw een plaats te vinden in de maatschappij. Basanta, die het centrum leidt, geeft ons een uiteenzetting over het schoolsysteem, de geschiedenis en de cultuur van Nepal. Hij heeft alles minutieus voorbereid, en zoals dat hier in Nepal altijd het geval is, moeten alle studenten zichzelf eerst voorstellen voor hij van start gaat.

Basanta vertelt op een voorzichtige manier, zoals dat hier in Nepal altijd het geval is, wat de grootste problemen zijn waartegen arme gezinnen aankijken. Hij geeft enkele voorbeelden van hoe armoede een spiraal is waarin hele gezinnen en families hier blijven vastlopen, door het gebrek aan kansen die ouders en hun kinderen krijgen en ook door hun gebrek aan geloof en zelfvertrouwen dat ze hebben in het grijpen van kansen. Deels komt dat door de fatalistische houding die sommigen hebben – omdat ze nog meegaan in het categoriseren van mensen volgens de kaste waartoe ze behoren -deels door het geloof in reïncarnatie. Het “slechte” leven waarin ze nu gevangen zitten is het gevolg van de manier waarop ze zich tijdens hun vorig leven hebben gedragen. Ook de zeer masculiene maatschappij in ruraal gebied en bij de oudere generatie speelt een rol. Meisjes worden anders behandeld dan jongens. Meisjes gaan naar een minder goede publieke school of blijven thuis, voor jongens probeert elk gezin dat hier enigszins de financiële mogelijkheden voor heeft, een private school te betalen. Meisjes kosten hoe dan ook geld, voor hun huwelijk (vaak nog gearrangeerd) moet een grote bruidsschat betaald worden. Dat leidt tot drama’s als blijkt dat de voorwaarden die door de familie van de bruidegom gesteld worden, niet kunnen gehaald worden. Dit artikel verscheen hier deze ochtend in de Kathmandu Times over:

Would-be bride kills self over dowry demand (Himalayan Times, 21/4/18)

Bhola Sah Teli’s daughter Rabita,18, of Birgunj metropolis-23, Prasauni Birta killed herself yesterday night. She was to marry Ram Nagari’s Jaya Narayan Sah’s son Shiva Dayal on April 27. It has been learnt that the bridegroom’s family had demanded a motorbike, gold ring and chain, apart from Rs 300,000 cash in dowry.

“We’d already provided a motorbike and Rs 220,000 of the pledged amount. But bridegroom’s side threatened to break the marriage yesterday night on phone if we didn’t pay the full dowry. She (daughter) had talked to the boy. We didn’t know what they talked about that she was later found hanging in her room,” said Rabita’s father Bhola Sah Teli.

According to SP Ganesh Regmi, the body has been handed over to the kin after post-mortem. Police said search for Jaya Narayan and his son was on.

19/4 Wi-Fi en kabelspaghetti

De elektriciteitsvoorziening is de laatste jaren veel verbeterd in Nepal. Daar waar voorheen wekelijkse schema’s in de krant verschenen en in de restaurants en hotels uithingen om aan te geven gedurende welke momenten er dagelijks al dan niet stroom  zou zijn, slaan de noodgeneratoren nu nog maar sporadisch aan, bij een meestal kortstondige stroompanne. Ook Wi-Fi is er nu bijna overal, niet altijd even stabiel en naar onze normen vaak tergend traag, maar toch. Als de Wi-Fi, zoals dat de voorbije 24 uren het geval was, uitvalt is het meestal omwille van een blikseminslag op de routers die tussen de “kabelspaghetti” van de elektriciteitskabels hangen. In dat geval wordt de straat afgezet en komt de hersteldienst aanzetten. Met ladders, schroevendraaiers, scharen en kabels gaan ze aan de slag tot alles weer werkt. Geen idee hoe ze daarin slagen, maar het lukt hen elke keer opnieuw om Nepal met et wereldwijde web te verbinden.

18/4 – 19/4 Modelklasjes en verblijf en kookles bij gastgezinnen

Een dag later dan beloofd zijn de tafels en rekken klaar, en nadat alles in en op de jeep is geladen, vertrekt de jeep richting Dithal. De studenten hebben hun eerste nacht in “homestay” achter de rug, bij een familie Gurungs, 1 van de etnische groepen die in het district wonen. Ze hebben de klasjes geschilderd en alles is klaar om de tapijten te leggen en de klasjes klaar te maken voor de eerste schooldag.

Er zijn 8 tafelhelften die los van elkaar en al dan niet per kleur tegen elkaar kunnen gezet worden. Het tapijt met daaronder een dampdichte foam, is voldoende zacht om er zo op te zitten, zonder dat we extra kussens moeten voorzien.

De twee klasjes zijn klaar, we maken afspraken om volgende week met de leerkrachten aan de slag te gaan.

En dan is het tijd voor een maaltijd…

Home stay in Dhital: douchen onder een emmerdouche, geitenvlees eten van het schattige geitje dat even voordien nog op de koer rondhuppelde, celroti leren maken op het houtvuur in het lemen huis, en veel, heel veel dal baath eten.

17/4 Modelklassen, inspiratie over vele kloven heen

Vandaag trekken de pas aangekomen groep studenten de bergen in voor het inrichten en klaarmaken van de modelklassen in de Peak Everest school in Nepal. Ze doen dat noodgedwongen met een jeep, de bussen rijden omwille van overstromingen door de hevige regen niet.

Het inrichten van modelklassen om er daarna zelf les in te geven wordt stilaan ons handelsmerk. We leren eerst de school en de noden kennen, vaak door er enkele jaren les te geven in de bestaande toestand. Wanneer de tijd er rijp voor is, bespreken we met de directie en de leerkrachten de mogelijkheden om de klassen anders in te richten. We tonen foto’s van klassen die we in andere stagescholen in Nepal in de voorbije jaren hebben ingericht, en indien mogelijk nodigen we van deze scholen ook een leerkracht of de directeur uit, om zelf te komen vertellen over hun “modelklassen” . Nog beter is als er ook een bezoek aan deze klassen mogelijk is, maar dat lukt omwille van de afstanden niet altijd.

Vooraf hebben we de Tibetaanse leerkracht Rinzin, van de school van het Tibetaans vluchtelingenkamp waar al meerdere klassen zijn ingericht, uitgenodigd in Pokhara om samen met Som Nath en Mohan, de directeur en onderdirecteur van de Peak Everest school te bekijken hoe we in hun school modelklasjes kunnen maken.

Voor de studenten die betrokken worden bij dit proces, is het interessant om te zien hoe deze onderhandelingen gebeuren, voor de leerkrachten en directies van de verschillende scholen is bijzonder en soms zelfs ongezien om met elkaar in dialoog te gaan en de mogelijkheden te ontdekken. Van een eenvoudig plan op papier, komen we met lokale meubelmakers, plaatselijke materialen en de inzet van de studenten en ook van de ouders en leerkrachten van de school tot de realisatie van 1 of enkele klasjes, waarin we dan zelf ook samen met de leerkrachten lesgeven. Vaak is het hartverwarmend om te zien hoe de inrichting van zo’n modelklasje in de volgende jaren op initiatief van de lokale bevolking en de school verder uitbreidt naar de hele school.

Modelklasje bij de Tibetanen, klas van juf Rinzin

Eén van de 2 klasjes die we gaan omvormen

Ruwe schets van de plannen: ronde tafels op lage poten die in twee helften los van elkaar kunnen gezet worden of aan elkaar bevestigd, en waar de kinderen van de kleuterklas kunnen rondzitten op een tapijt. De tafels krijgen verschillende kleuren die elk een didactische betekenis zullen hebben (hoekenwerk). 

Keuze van de kleuren en de materialen van de tafels en de rekken bij de meubelmaker

16/4  Afscheid en aankomst

Voor de studenten van lager onderwijs zit de stage erop, zij vertrekken voor een busrit van 220 km van Pokhara naar Kathmandu, afhankelijk van de weersomstandigheden en het tegenverkeer op de drukke maar smalle “highway” is dit een trip die meestal tussen de 7 en de 9 uren duurt.

In de omgekeerde richting zijn 10 studenten op komst voor wie de stage net begonnen is. Zij komen tegen de late namiddag wat versuft en verhit aan. We doorlopen al meteen de planning, en na een stevige Nepalese pizza zien ze het zitten om morgen de bergen in te trekken voor het maken van modelklassen in de Peak Everest school. Alles moet klaar zijn tegen de aanvang van het nieuwe schooljaar, binnen enkele dagen.

10/4 – 14/4/18 Vroege moesson

Het weer maakt gekke sprongen in Nepal. Voorheen begon de moesson elk ongeveer op hetzelfde moment, ergens tussen eind april en midden mei, met vanaf dan elke dag in de late namiddag hevige regenbuien gedurende enkele uren gevolgd door een heldere blauwe lucht en een prachtig zicht op de bergen in de ochtend. Nu regent het op de meest onmogelijke tijdstippen, soms de hele nacht door, soms overdag. Er zijn windvlagen die in België code rood zouden krijgen en die het wateroppervlak van het meer veranderen in een golvende zee. Er zijn bij de hevige bliksem 6 doden gevallen in de bergen, misschien wel bij de gezinnen die nog steeds onder shelters wonen. Ik bekeek de cijfers van het ministerie en las dat van de 767705 gezinnen die na de aardbeving van 2015 dakloos werden of wiens huis onbewoonbaar verklaard werd, er nog steeds 408385 mensen onder tijdelijke shelters (plastiekzeilen, gebogen golfplaten, door trekkers achtergelaten tentjes, gevaarlijk gescheurde lemen huisjes…) wonen.

Ik heb de cijfers die ook in de Himalayan Post verschenen zijn 2 keer moeten lezen voor ik het kon geloven. Inderdaad, in de kleine dorpjes zie je ze nog steeds van ver opdoemen op de heuvels, de blauw-met-oranje zeilen waarin hele families huizen. Ook in steden zoals Bakthapur is er nog veel werk te doen. Door de precaire omstandigheden waarin de mensen in hun tijdelijk onderkomen verblijven, zijn de medische kosten na uitgave voor voeding de tweede grootste kostenpost voor de gezinnen geworden. De reden van deze enorme vertraging is veelzijdig. Enerzijds was de eerste betaling van de financiële tegemoetkoming voor de bouw van een nieuw huis zo laag, dat sommigen er niet eens de kosten van het opruimen en vervoeren van het puin mee kunnen betalen. Daarnaast hebben heel wat gezinnen het bedrag opgebruikt voor schoolgeld of voor andere aankopen. Verder is er een groot gebrek aan bouwvakkers en materiaal en tenslotte zijn de regels voor heropbouw volgens sommigen te streng en onhaalbaar. Om het even wat de oorzaak is, de cijfers en de feiten liegen niet. En dat met een onvoorspelbare moessonperiode voor de boeg.

Ook bij het tweede bezoek aan de Peak Everest school, tijdens parentsday, ondervinden we de wisselvalligheid van het weer. Na verloop van tijd gaat het zo hard regenen dat de shelters boven onze hoofden het vele water niet meer kunnen tegenhouden. Het urenlange programma, met speeches van alle notabelen van omliggende dorpen, prijzen voor de best presterende kinderen een een cultureel dansprogramma, gaat ondanks de liters water en het verzopen terrein onverstoord verder.

Onderscheid tussen “slim” en “dom” wordt hier in Nepal overal zeer expliciet gemaakt. Niet alleen via prijsuitreikingen zoals in deze school, maar ook via badges waarop hun “rangorde” staat (1 voor de eerste, 2 voor de tweede enz) of via de plaats in de klas (slimmere kinderen allemaal aan de ene kant, voor de plaats waar de leerkracht staat, de anderen samen aan de andere kant) is het verschil duidelijk. De kinderen die een vermelding, een tika (rode stip) en 1 of meerdere keren een prijs hebben gekregen waardoor ze ondertussen rode kleurstof op hun voorhoofd, kaken, kin of op hun hele gezicht hebben, zijn duidelijk te onderscheiden van hun klasgenootjes die niet tot de top 3 van de klas behoren. Zelfs voor de kleuters van het eerste kleuterklasje zijn er al prijzen tijdens de proclamatie.

Even ziet het ernaar uit dat we in het dorp zullen moeten overnachten, en dat is een probleem voor de afspraak van de volgende dag bij de Tibetanen, maar gelukkig wordt tegen de avond een jeep gevonden die nog naar Lakeside terugrijdt.

8/4 – 9/4/18: Op naar een volgend schooljaar

Na Nepalees nieuwjaar (Biska Jatra) op 14/4, begint niet enkel het jaar 2075, maar ook het nieuwe schooljaar. Wanneer dat precies van start gaat wordt maar duidelijk na het bekendmaken van de schoolresultaten. Anders dan de studenten het in België gewoon zijn, hecht men in Nepal reeds van in de kleuterklas veel belang aan de rangorde van de scores. Kinderen die de hoogste score halen krijgen een trofee, moeten minder schoolgeld betalen, hangen soms geafficheerd op grote posters in de stad en bezorgen hun ouders in deze hiërarchische en op status gebaseerde samenleving meer aanzien.

Om de studenten die nog voldoende lang in Nepal blijven voor een tweede stage, is er per duo een plaats voorzien die sterk verschilt van hun eerste ervaring. De studenten die in de Terai vaak hun improvisatietalent hebben moeten gebruiken, gaan nu naar de goed georganiseerde en sterk gestructureerde school in het Tibetaans vluchtelingenkamp. Nina en Fien van lager onderwijs gaan mee op prospectie in een schooltje in een bergdorpje in Kaski-district (Peak Everest), Lisa en Jana van pedagogie van het jonge kind hebben ondertussen voldoende ervaring opgedaan om de volgende maand in de Terai door te brengen en aan de slag te gaan voor naschoolse opvang en ouderparticipatie. Sien en Janne van het postgraduaat helpen bij het begeleiden, coachen en de prospectie.

De prospectie in het Kaski-district, in Peak Everest is een speciale ervaring door het grote contrast dat we er merken tussen het enthousiasme en de inhoudelijk sterkte van de leraren enerzijds en de povere omstandigheden anderzijds. De klaslokalen zijn klein, donker en warm, onder een dak van golfplaten. We kunnen ons bijna niet voorstellen hoe ze hier per klas gemiddeld 20 kinderen in kunnen onderbrengen. Na de gebruikelijke ontvangst met een tika en een bloemenkrans, stellen de leerkrachten en de directie zich in vlot Engels voor. Ze luisteren geboeid naar de beschrijving van onze projecten, en we hebben het gevoel dat in deze school de leerkrachten echt als een team met de studenten zullen samenwerken. Vooral voor studenten van kleuter- en lager onderwijs is dit een stageplaats die veel mogelijkheden biedt. Ook de landelijke ligging, omzoomd door de achtduizenders van de Annapurnaketen en de Macchapuchre, met verblijf in traditionele lemen huisjes in de gastvrije Gurung-gemeenschap, kan de ervaring nog versterken. Nina en Fien zouden met plezier hun verblijf verlengen om hier aan de slag te kunnen gaan.

7/4/18: Uitwisselen van ervaringen en inzichten

Na een binnenlandse vlucht, die door hevige regenval en onweer een aantal uren later vertrekt dan verwacht, land ik toch nog tijdig in Pokhara voor de afspraak met 14 stralende studenten. Zij vertellen veel enthousiasme over hun ervaringen, hun inzichten en de dingen waarmee ze het moeilijk hebben gehad. Afhankelijk van de school en de plaats waar hun stage doorging, en vooral ook van de mate waarin hun gastgezin, de leerkrachten en de kinderen het al dan niet gewoon waren om met westerlingen samen te werken, zijn er grote verschillen. De 3 pioniers Nina, Arno en Pauline, die in de Saraswati Mandir Higher Secondary School in Tanahun hebben gestaan, zijn vol lof over de motivatie en de interesse van de leerkrachten. De schooldirecteur en de ambassadeur lieten al weten dat zij hun pioniersrol met glans hebben volbracht. In hun gastgezin hebben ze wel ervaren hoe anders er in sommige gemeenschappen nog omgegaan wordt met mannen dan met vrouwen. Sien en Janne (postgraduaat) zijn terug uit Maleisië, Wouter, Febe en Sanderijn hebben de moeilijke omstandigheden in de Terai goed doorstaan en hadden een dichte band met hun gastfamilie en de kinderen. Ze noemen hun ervaring uniek en onvergetelijk. Fien, Justine, Anke en Talitha hebben elkaar in de Macchapuchre school in Burgunkhola versterkt en gingen met een grote dosis creativiteit aan de slag om moeilijke of diverse klasgroepen en leerkrachten die soms weinig enthousiast overkwamen, mee te trekken. Lisa en Jana zijn tevreden over hun stage in Nepal House. Zij stappen net zoals de meeste  andere studenten na een korte vakantie in een volgende totaal andere en nieuwe stage-ervaring. Voor Talitha en Anke (kleuteronderwijs) zit de stage er morgen op, ze zullen door iedereen hier hard gemist worden.

Afscheid van Anke en Talitha, net voor hun vertrek op de foto met gastmama Sushma en gastzusjes Aditi en Suhana.

30/3/18: LUT DE JAEGHER ONTMOET NEPALESE AMBASSADEUR

(Artikel uit de Arteveldenieuwsbrief van 30/3/18)

Op maandag 26/3 is Lut De Jaegher door de Nepalese ambassadeur Lok Thapa ontvangen op de ambassade in Brussel. Sinds zijn aantreden vorig jaar volgt hij de projecten van de lerarenopleidingen bij de verschillende stagepartners in Nepal met interesse op. Hij is afkomstig van het dorpje Tanahun in Nepal, in het district Mirlung dichtbij het epicentrum van de aardbeving van 2015. De ambassadeur ging er als kind naar de Shree Saraswati Mandir Higher Secondary School en op zijn vraag geven studenten van de lerarenopleidingen van lager en secundair onderwijs er dit academiejaar voor het eerst les. Nu het schooljaar in Nepal op zijn einde loopt en er na de paasvakantie een nieuw schooljaar start, kijken de leerkrachten, de leerlingen en de studenten terug op een leerrijke ervaring waarvan ze hopen dat die in de toekomst verdergezet wordt. De studenten hebben met weinig middelen en veel enthousiasme en creativiteit hun lessen te geven, de leerkrachten en directie observeerden hen of gingen samen met de studenten aan de slag in duo’s. De leerkrachten en directie formuleerden bij monde van de ambassadeur hun ideeën en verzoeken voor de stage-invulling en de verdere samenwerking in de volgende academiejaren. Hun plannen en dromen reiken verder dan enkel het lesgeven zelf, ze willen de gemeenschap van ouders en dorpsbewoners betrekken bij de school en zo de motivatie van de ouders verhogen om hun kinderen de kans te geven om school te lopen. Het project en de stage kan in het district als model dienen voor andere scholen.

20/01/18: Blogs van studenten

De studenten die een stage van 3 of 4 maanden opnemen in Nepal zijn in verschillende scholen en dorpen verspreid over het land aan het werk. Ze schrijven hun ervaringen neer in blogs:

• Studenten kleuter- en lager onderwijs: https://namastayinnepal.weebly.com/blog) en juffienenjufjustineinnepal.jouwweb.nl
• Studenten postgraduaat: https://janneinnepal.weebly.com
• Studenten secundair onderwijs: https://nepalsanderijnfebewouter.wordpress.com.

Januari 2018: Prospectie door cursisten van het postgraduaat Sien en Janne

Sien en Janne, die vorig academiejaar hun eindstage voor resp. secundair en lager onderwijs deden in Nepal, zijn sinds 6 januari opnieuw in Nepal, dit keer voor hun major-stage van het postgraduaat intercultureel werken en coachen. Ze hielpen in België al mee met de voorbereiding van de studenten van de 4 opleidingen die dit jaar naar Nepal gaan, en reizen nu in Nepal rond om prospectie te doen in scholen en bij instellingen die een aanvraag hebben ingediend om stagiairs op te nemen, ze bezoeken de gastgezinnen waar studenten zullen logeren en helpen de studenten die pas in Nepal aangekomen zijn op weg. Je kan hun foto’s bekijken en verslagen lezen op https://janneinnepal.weebly.com. Ze maken ook videoverslagen als Nomaden van Vranckx voor de VRT, waarbij ze het impact onderzoeken van de stageactiviteiten voor de Nepalese leerkrachten en kinderen, en voor de Belgische studenten. Er volgt een extra bericht zodra hun reportages online staan.

 

 

 

Januari 2018 – De creativiteit van jonge ondernemers –

Tijdens de aardbeving in 2015 schonken talrijke klanten van de firma Sioen een een grote hoeveelheid hoogwaardige zeilen en tenten bijeen voor Nepal. Dankzij de milde schenking van een container door de heer Rob Van Doorn van zeilmakerij Van Doorn uit Nederland en de bijdrage in de transportkosten door de firma Sioen zelf, werden de zeilen naar India verscheept, en van daaruit per vrachtwagen naar Kathmandu gebracht, waar de organisatie Himalayan Climate Institute (HCI) de verspreiding van het materiaal op zich nam. Shilshila, de enthousiaste en creatieve manager van HCI, een organisatie die vooral miniondernemingen opzet waarmee minderheidsgroepen aan een opleiding en een toekomst geholpen worden, was niet enkel blij met het materiaal, maar ook met de container zelf, die ze als opslag- of kantoorruimte wilde gebruiken. Toen we op 5 januari onverwacht een bezoek brachten aan HCI in Kathmandu, zagen we een mooie groene containerduplex op de parking aan de straatkant staan. Het was de container, in 2 gedeeld, van ramen, een trap en elektriciteit voorzien, en mooi ingericht. De benedenruimte wordt een winkel waarin de producten van de mini-ondernemingen en de proeftuin van HCI zullen verkocht worden, boven is er een kantoorruimte waarin sollicitatiegesprekken gebeuren voor nieuwe kandidaat medewerkers en cursisten. Shilshila en haar team hebben de container dichtbij de straat gezet, als voorbeeld en inspiratie voor voorbijgangers en geïnteresseerden om ook met een container aan de slag te gaan. Net zoals wel vaker gebeurt, zien de mensen van HCI mogelijkheden om creatief met materiaal en middelen aan de slag te gaan. De container van Sioen krijgt in Kathmandu een opvallende plaats in een dynamisch en ondernemend team van Nepalese jongeren die hun opleiding en kennis inzetten om in eigen land een toekomst te realiseren.

 

 

 Heropbouw en nieuwe wegen – januari 2018

Het winterse Nepal, met warme dagen en koude nachten, is nog volop in heropbouw. Er wordt niet alleen gewerkt aan huizen, tempels en scholen, maar ook aan de drukke weg van en naar Chitwan, meteen ook de belangrijkste verbinding voor vrachtvervoer uit India. De wegenwerken schieten niet goed op. De aannemers hebben de deadline niet gehaald, en vlak voor het toerisme terug op gang komt, ligt ongeveer 40 km van de weg nog volledig open. Dat zorgt voor lange reistijden, die gemakkelijk tot 9 uren oplopen in plaats van de gebruikelijke 5 uren voor de rit van Kathmandu naar Chitwan.

De tempels op de koninklijke pleinen van Patan, Bakthapur en Kathmandu herrijzen stilaan uit het puin. Het proces verloopt traag, en de plaatselijke bevolking volgt de werken met bezorgdheid. Ze zijn er niet helemaal gerust in dat de aangestelde bouwheren de authenticiteit kunnen garanderen en respecteren. Meer uitleg kan je bekijken in dit korte beeldfragment van BBC Nepal via http://www.bbc.com/news/av/world-asia-36099371/nepal-earthquake-ancient-crafts-used-to-rebuild-damaged-treasures (Google zoekterm: BBC Nepal reconstruction tempels).

De grote stoepa van Bodnath is weer helemaal opgebouwd en straalt in de zon.

Het valt ook op dat er nog steeds mensen in noodwoningen verblijven, o.a. in Bakthapur en in rurale gebieden zoals in Dhulikel.

Er zijn al huizen opgebouwd, maar lang nog niet overal. Voor sommigen betekent dit de 2de winter op rij in moeilijke omstandigheden. In Dhulikel zagen we een volledige familie die samen in een klein Tamangdorp hun ingestorte huis heropbouwen, met gebruik van wat ze ter plaatse vinden en met de weinige middelen die ze hebben.

 

Benefiet – 9 en 10 December 2107 – Welkom!

En eindelijk gaat dit jaar ook, na goedkeuring door de Nepalese overheid en in samenwerking met BIKAS (België), HCI (Nepal) en de H & R Schwarz Foundation (Duitsland), de bouw van de Khaniyapani-school in Ramecchap (Nepal) van start. Een deel van de bouw van deze kleuter-, lagere en secundaire school in een district dat zwaar getroffen was door de aardbeving, wordt gesponsord met geld dat door sympathisanten van de Arteveldehogeschool gestort werd en nog steeds wordt op de “Artevelde-rekening” bij de vzw Bikas. Ook daarover vind je hogerop in deze blog alle nieuws.